ذکر آرد فکر را در اهتزاز ** ذکر را خورشید این افسرده ساز

Recollection (of God) brings thought into movement: make recollection to be the sun for this congealed (thought).

اصل خود جذبه است لیک ای خواجه‌تاش ** کار کن موقوف آن جذبه مباش

(God's) pulling is, indeed, the original source; but, O fellow-servant, exert yourself, do not be dependent on that pulling;

زانک ترک کار چون نازی بود ** ناز کی در خورد جانبازی بود

For to renounce exertion is like an act of disdain: how should disdain be seemly for a devoted lover (of God)?

نه قبول اندیش نه رد ای غلام ** امر را و نهی را می‌بین مدام

O youth, think neither of acceptance nor refusal: regard always the (Divine) command and prohibition.

مرغ جذبه ناگهان پرد ز عش ** چون بدیدی صبح شمع آنگه بکش 1480

(Then) suddenly the bird, namely, the (Divine) attraction, will fly from its nest (towards you): put out the candle as soon as you see the dawn.

چشمها چون شد گذاره نور اوست ** مغزها می‌بیند او در عین پوست

When the eyes have become piercing, ’tis its (the dawn's) light (that illumines them): in the very husk it (the illumined eye) beholds the kernels.

بیند اندر ذره خورشید بقا ** بیند اندر قطره کل بحر را

In the mote it beholds the everlasting Sun, in the drop (of water) it beholds the entire Sea.

بار دیگر رجوع کردن به قصه‌ی صوفی و قاضی

Returning once more to the Story of the Súfí and the Cadi.

گفت صوفی در قصاص یک قفا ** سر نشاید باد دادن از عمی

The Súfí said (to himself), “It does not behove me blindly to lose my head by taking retaliation for a single slap on the nape.

خرقه‌ی تسلیم اندر گردنم ** بر من آسان کرد سیلی خوردنم

My putting on the (Súfí’s) mantle of resignation has made it easy for me to suffer blows.”

دید صوفی خصم خود را سخت زار ** گفت اگر مشتش زنم من خصم‌وار 1485

The Súfí observed that his adversary was exceedingly frail: he said (to himself), “If I give him a hostile blow with my fist,