گفت درزی ای طواشی بر گذر ** وای بر تو گر کنم لاغی دگر
The tailor said, ‘Begone, unmanly fellow! Woe to you if I make another jest;
پس قبایت تنگ آید باز پس ** این کند با خویشتن خود هیچ کس
(For) then, after that, the coat will be (too) tight for you: does any one practice this (fraud) on himself?
خندهی چه رمزی ار دانستیی ** تو به جای خنده خون بگرستیی
What laughter (is this)? If you had an inkling (of the truth), instead of laughing you would weep (tears of) blood.’
بیان آنک بیکاران و افسانهجویان مثل آن ترکاند و عالم غرار غدار همچو آن درزی و شهوات و زبان مضاحک گفتن این دنیاست و عمر همچون آن اطلس پیش این درزی جهت قبای بقا و لباس تقوی ساختن
Explaining that the idle folk who wish (to hear) stories are like the Turk, and that the deluding and treacherous World is like the tailor, and that lusts and women are (like) this World's telling laughable jokes, and that Life resembles the piece of satin placed before this Tailor to be made into a coat of eternity and a garment of piety.