گر ز بغداد و هری یا از ری‌اند ** بی‌مزاج آب و گل نسل وی‌اند

شاخ گل هر جا که روید هم گلست ** خم مل هر جا که جوشد هم ملست

گر ز مغرب بر زند خورشید سر ** عین خورشیدست نه چیز دگر

عیب چینان را ازین دم کور دار ** هم بستاری خود ای کردگار 180

گفت حق چشم خفاش بدخصال ** بسته‌ام من ز آفتاب بی‌مثال

از نظرهای خفاش کم و کاست ** انجم آن شمس نیز اندر خفاست

نکوهیدن ناموسهای پوسیده را کی مانع ذوق ایمان و دلیل ضعف صدق‌اند و راه‌زن صد هزار ابله چنانک راه‌زن آن مخنث شده بودند گوسفندان و نمی‌یارست گذشتن و پرسیدن مخنث از چوپان کی این گوسفندان تو مرا عجب گزند گفت ای مردی و در تو رگ مردی هست همه فدای تو اند و اگر مخنثی هر یکی ترا اژدرهاست مخنثی دیگر هست کی چون گوسفندان را بیند در حال از راه باز گردد نیارد پرسیدن ترسد کی اگر بپرسم گوسفندان در من افتند و مرا بگزند

ای ضیاء الحق حسام‌الدین بیا ** ای صقال روح و سلطان الهدی

مثنوی را مسرح مشروح ده ** صورت امثال او را روح ده

تا حروفش جمله عقل و جان شوند ** سوی خلدستان جان پران شوند 185

هم به سعی تو ز ارواح آمدند ** سوی دام حرف و مستحقن شدند