ور کشد آن دیر هان زنهار تو ** ورد خود کن دم به دم لاتقنطوا

ور کشد آن دیر هان زنهار تو ** ورد خود کن دم به دم لاتقنطوا 1915

این بگفت و دست خود آن مژده‌ور ** بر دل او زد که رو زحمت ببر

چون به خویش آمد ز غیبت آن جوان ** می‌نگنجید از فرح اندر جهان

زهره‌ی او بر دریدی از قلق ** گر نبودی رفق و حفظ و لطف حق

یک فرح آن کز پس شصد حجاب ** گوش او بشنید از حضرت جواب

از حجب چون حس سمعش در گذشت ** شد سرافراز و ز گردون بر گذشت 1920

که بود کان حس چشمش ز اعتبار ** زان حجاب غیب هم یابد گذار

چون گذاره شد حواسش از حجاب ** پس پیاپی گرددش دید و خطاب

جانب دکان وراق آمد او ** دست می‌برد او به مشقش سو به سو

پیش چشمش آمد آن مکتوب زود ** با علاماتی که هاتف گفته بود