کی گذارد حافظ اندر اکتناف ** که کسی چیزی رباید از گزاف

(And) how should the Guardian, in (His) circumspection, let any one recklessly carry off anything?

گر بیابان پر شود زر و نقود ** بی رضای حق جوی نتوان ربود 1930

Though the desert be filled with gold and (silver) money, not a single mite can be taken away without God's approval;

ور بخوانی صد صحف بی سکته‌ای ** بی قدر یادت نماند نکته‌ای

And though you read a hundred volumes without a pause, you will not remember a single point (of argument) without the Divine decree;

ور کنی خدمت نخوانی یک کتاب ** علمهای نادره یابی ز جیب

But if you serve God and do not read a single book, you will learn rare sciences from your (own) bosom.

شد ز جیب آن کف موسی ضو فشان ** کان فزون آمد ز ماه آسمان

The hand of Moses was spreading from his bosom a radiance that surpassed the moon in the sky,

کانک می‌جستی ز چرخ با نهیب ** سر بر آوردستت ای موسی ز جیب

Saying (implicitly), “That which thou wert seeking from the terrible celestial sphere hath uprisen, O Moses, from thy own bosom,

تا بدانی که آسمانهای سمی ** هست عکس مدرکات آدمی 1935

In order that thou mayst know that the lofty heavens are the reflexion of the perceptive (rational) faculties of Man.”

نی که اول دست برد آن مجید ** از دو عالم پیشتر عقل آفرید

Is it not (the case) that the hand of the Glorious God created Reason first (of all), before (the creation of) the two worlds?

این سخن پیدا و پنهانست بس ** که نباشد محرم عنقا مگس

This discourse is clear (to some) and exceedingly recondite (to others), for the fly is not intimate with the ‘Anqá.

باز سوی قصه باز آ ای پسر ** قصه‌ی گنج و فقیر آور به سر

O son, return once more to the tale: bring the tale of the treasure and the fakir to an end.

تمامی قصه‌ی آن فقیر و نشان جای آن گنج

Conclusion of the Story of the fakir and (a description of) the signs indicating the position of the treasure.