گفت یا رب توبه کردم زین شتاب ** چون تو در بستی تو کن هم فتح باب

گفت یا رب توبه کردم زین شتاب ** چون تو در بستی تو کن هم فتح باب 2295

He (the fakir) said, “O Lord, I repent of this haste: since. Thou hast shut the door, do Thou also open the door.

بر سر خرقه شدن بار دگر ** در دعا کردن بدم هم بی‌هنر

(It behoves me) to go (betake myself) once more to the patched frock (of the dervish): even in making (my) invocation (to God) I was devoid of merit.

کو هنر کو من کجا دل مستوی ** این همه عکس توست و خود توی

How have I any independent merit or personality or heart? All these are the reflexion of Thee, and Thou Thyself art (all).

هر شبی تدبیر و فرهنگم به خواب ** هم‌چو کشتی غرقه می‌گردد ز آب

Every night in sleep my forethought and knowledge become: like a ship overwhelmed by the water (of the sea).

خود نه من می‌مانم و نه آن هنر ** تن چو مرداری فتاده بی‌خبر

Neither do I myself remain nor that merit (of mine): my body lies unconscious like a carcase.

تا سحر جمله شب آن شاه علی ** خود همی‌گوید الستی و بلی 2300

The whole night until dawn that exalted King is Himself uttering an ‘Alast’ (‘Am not I...?’) and (answering) ‘Yea.’

کو بلی‌گو جمله را سیلاب برد ** یا نهنگی خورد کل را کرد و مرد

Where is anyone to say’ Yea’? The flood of (slumber) has swept them all away, or a leviathan has swallowed them all piecemeal.

صبح‌دم چون تیغ گوهردار خود ** از نیام ظلمت شب بر کند

At morning tide, when He draws His sheeny sword from the scabbard of the darkness of night,

آفتاب شرق شب را طی کند ** از نهنگ آن خورده‌ها را قی کند

And the orient sun rolls up (makes an end of) night, this leviathan spews out all that it swallowed,

رسته چون یونس ز معده‌ی آن نهنگ ** منتشر گردیم اندر بو و رنگ

And we, delivered like Jonah from the belly of that leviathan, are dispersed into (the world of) scent and colour.