زفت گشت و فربه و سرخ و شکفت ** چون گل سرخ هزاران شکر گفت

که گهی می‌گفت ای خاتون من ** که مبادا باشد این دستان و فن

خواجه جمعیت بکرد و دعوتی ** که همی‌سازم فرج را وصلتی

تا جماعت عشوه می‌دادند و گان ** که ای فرج بادت مبارک اتصال 300

تا یقین‌تر شد فرج را آن سخن ** علت از وی رفت کل از بیخ و بن

بعد از آن اندر شب گردک به فن ** امردی را بست حنی هم‌چو زن

پر نگارش کرد ساعد چون عروس ** پس نمودش ماکیان دادش خروس

مقنعه و حله‌ی عروسان نکو ** کنگ امرد را بپوشانید او

شمع را هنگام خلوت زود کشت ** ماند هندو با چنان کنگ درشت 305

هندوک فریاد می‌کرد و فغان ** از برون نشنید کس از دف‌زنان