راند او کشتی ازین ساحل پریر ** گشته بود آن خواجه زین غم‌خانه سیر

راند او کشتی ازین ساحل پریر ** گشته بود آن خواجه زین غم‌خانه سیر 3120

نعره‌ای زد مرد و بیهوش اوفتاد ** گوییا او نیز در پی جان بداد

پس گلاب و آب بر رویش زدند ** همرهان بر حالتش گریان شدند

تا به شب بی‌خویش بود و بعد از آن ** نیم مرده بازگشت از غیب جان

باخبر شدن آن غریب از وفات آن محتسب و استغفار او از اعتماد بر مخلوق و تعویل بر عطای مخلوق و یاد نعمتهای حق کردنش و انابت به حق از جرم خود ثم الذین کفروا بربهم یعدلون

چون به هوش آمد بگفت ای کردگار ** مجرمم بودم به خلق اومیدوار

گرچه خواجه بس سخاوت کرده بود ** هیچ آن کفو عطای تو نبود 3125

او کله بخشید و تو سر پر خرد ** او قبا بخشید و تو بالا و قد

او زرم داد و تو دست زرشمار ** او ستورم داد و تو عقل سوار

خواجه شمعم دادو تو چشم قریر ** خواجه نقلم داد و تو طعمه‌پذیر

او وظیفه داد و تو عمر و حیات ** وعده‌اش زر وعده‌ی تو طیبات