گر بود داد خسان افزون ز ریگ ** تو بمیری وآن بماند مردریگ

عکس آخر چند پاید در نظر ** اصل بینی پیشه کن ای کژنگر

حق چو بخشش کرد بر اهل نیاز ** با عطا بخشیدشان عمر دراز

خالدین شد نعمت و منعم علیه ** محیی الموتاست فاجتازوا الیه 3165

داد حق با تو در آمیزد چو جان ** آنچنان که آن تو باشی و تو آن

گر نماند اشتهای نان و آب ** بدهدت بی این دو قوت مستطاب

فربهی گر رفت حق در لاغری ** فربهی پنهانت بخشد آن سری

چون پری را قوت از بو می‌دهد ** هر ملک را قوت جان او می‌دهد

جان چه باشد که تو سازی زو سند ** حق به عشق خویش زنده‌ت می‌کند 3170

زو حیات عشق خواه و جان مخواه ** تو ازو آن رزق خواه و نان مخواه