ده دهش اکنون که چون شهرت نمود ** تا نباید رخت در ویران گشود

ده دهش اکنون که صد بستانت هست ** تا نگردی عاجز و ویران‌پرست

گفت پیغامبر که جنت از اله ** گر همی‌خواهی ز کس چیزی مخواه

چون نخواهی من کفیلم مر ترا ** جنت الماوی و دیدار خدا

آن صحابی زین کفالت شد عیار ** تا یکی روزی که گشته بد سوار 335

تازیانه از کفش افتاد راست ** خود فرو آمد ز کس آنرا نخواست

آنک از دادش نیاید هیچ بد ** داند و بی‌خواهشی خود می‌دهد

ور به امر حق بخواهی آن رواست ** آنچنان خواهش طریق انبیاست

بد نماند چون اشارت کرد دوست ** کفر ایمان شد چون کفر از بهر اوست

هر بدی که امر او پیش آورد ** آن ز نیکوهای عالم بگذرد 340