لب ببست و پیش سلطان ایستاد ** راز گویان با خدا رب العباد

He closed his lips and stood before the Sultan, communing with God the Lord of (all) His slaves.

ایستاده راز سلطان می‌شنید ** واندرون اندیشه‌اش این می‌تنید 3385

He stood and listened to the Sultan's intimate talk, while inwardly his thought was weaving this (prayer)—

کای خداگر آن جوان کژ رفت راه ** که نشاید ساختن جز تو پناه

“O God, if that young man (the Amír) has gone the wrong way, for ’tis not fitting to make any one except Thee a refuge,

تو از آن خود بکن از وی مگیر ** گرچه او خواهد خلاص از هر اسیر

(Yet) do Thou act in Thine own (generous) fashion and be not offended with him although he beseech any (poor) prisoner (like me) to deliver him,

زانک محتاجند این خلقان همه ** از گدایی گیر تا سلطان همه

Because all these creatures (of Thine) are in need (of Thee): take (it that) all (are alike in this respect) from a beggar to the Sultan (himself).”

با حضور آفتاب با کمال ** رهنمایی جستن از شمع و ذبال

To seek guidance from candle and wick when the perfect Sun is present,

با حضور آفتاب خوش‌مساغ ** روشنایی جستن از شمع و چراغ 3390

To seek light from candle and lamp when the smoothly-rolling Sun is present,

بی‌گمان ترک ادب باشد ز ما ** کفر نعمت باشد و فعل هوا

Doubtless ’tis irreverence on our part, ’tis ingratitude and an act of self-will,

لیک اغلب هوش‌ها در افتکار ** هم‌چو خفاشند ظلمت دوستدار

But most minds in (their) thinking are lovers of darkness, like the bat.

در شب ار خفاش کرمی می‌خورد ** کرم را خورشید جان می‌پرورد

If the bat eats a worm during the night, (yet it is) the Sun (that) fosters the life of the worm.