ما سپاه خویش را هی هی کنان ** که به پیش آیید قاهر چون سنان
We were shouting to our troops, ‘On, on! Advance irresistibly like the spearpoint!’
جمله عالم را نشان داده به صبر ** زانک صبر آمد چراغ و نور صدر 3900
We preached fortitude to all the world, because fortitude (we said) is a lamp and light in the breast.
نوبت ما شد چه خیره‌سر شدیم ** چون زنان زشت در چادر شدیم
Now it is our turn. Why have we become distracted and gone under the chádar (veil) like cowardly women?”
ای دلی که جمله را کردی تو گرم ** گرم کن خود را و از خود دار شرم
O heart that didst inspire all (others) with ardour, inspire thyself with ardour and be ashamed of thyself!
ای زبان که جمله را ناصح بدی ** نوبت تو گشت از چه تن زدی
O tongue that wert a mentor to all (others), now ’tis thy turn: why art thou silent?
ای خرد کو پند شکرخای تو ** دور تست این دم چه شد هیهای تو
O reason, where is thy eloquent and persuasive counsel? Now ’tis thy turn: what has become of thy (former) admonitions?
ای ز دلها برده صد تشویش را ** نوبت تو شد بجنبان ریش را 3905
O thou who hast removed a hundred anxieties from (other) hearts, now ’tis thy turn: wag thy beard!
از غری ریش ار کنون دزدیده‌ای ** پیش ازین بر ریش خود خندیده‌ای
If now, in thy vile poltroonery, thou hast (only) stolen a beard (art devoid of real manhood), formerly thou must have been laughing at thy beard (making a mock display of manly virtue).
وقت پند دیگرانی های های ** در غم خود چون زنانی وای وای
When thou exhortest others, (thy cry is), “Come on! come on!” In thine own anguish (thou criest), “Alas, alas!” like women.
چون به درد دیگران درمان بدی ** درد مهمان تو آمد تن زدی
Since thou wert a cure for others' pain, (how is it that) thou art silent when pain has become thy guest?