ای دلی که جمله را کردی تو گرم ** گرم کن خود را و از خود دار شرم
O heart that didst inspire all (others) with ardour, inspire thyself with ardour and be ashamed of thyself!
ای زبان که جمله را ناصح بدی ** نوبت تو گشت از چه تن زدی
O tongue that wert a mentor to all (others), now ’tis thy turn: why art thou silent?
ای خرد کو پند شکرخای تو ** دور تست این دم چه شد هیهای تو
O reason, where is thy eloquent and persuasive counsel? Now ’tis thy turn: what has become of thy (former) admonitions?
ای ز دلها برده صد تشویش را ** نوبت تو شد بجنبان ریش را 3905
O thou who hast removed a hundred anxieties from (other) hearts, now ’tis thy turn: wag thy beard!
از غری ریش ار کنون دزدیده‌ای ** پیش ازین بر ریش خود خندیده‌ای
If now, in thy vile poltroonery, thou hast (only) stolen a beard (art devoid of real manhood), formerly thou must have been laughing at thy beard (making a mock display of manly virtue).
وقت پند دیگرانی های های ** در غم خود چون زنانی وای وای
When thou exhortest others, (thy cry is), “Come on! come on!” In thine own anguish (thou criest), “Alas, alas!” like women.
چون به درد دیگران درمان بدی ** درد مهمان تو آمد تن زدی
Since thou wert a cure for others' pain, (how is it that) thou art silent when pain has become thy guest?
بانگ بر لشکر زدن بد ساز تو ** بانگ بر زن چه گرفت آواز تو
’Twas thy fashion to shout at the soldiers (to encourage them): (now) shout (at thyself): why is thy voice choked?
آنچ پنجه سال بافیدی به هوش ** زان نسیج خود بغلتانی بپوش 3910
For fifty years thou hast woven on (the loom of) thy intelligence: (now) put on an undervest of the fabric which thou thyself hast woven.
از نوایت گوش یاران بود خوش ** دست بیرون آر و گوش خود بکش
The ears of thy friends were delighted by thy song: (now) put forth thy hand and pull thine own ear.