گفت کی بیرون شدند از شهر ری ** ماند حیران آن امیر سست پی

گفت کی بیرون شدند از شهر ری ** ماند حیران آن امیر سست پی 395

هم‌چنین تا سی امیر و بیشتر ** سست‌رای و ناقص اندر کر و فر

گفت امیران را که من روزی جدا ** امتحان کردم ایاز خویش را

که بپرس از کاروان تا از کجاست ** او برفت این جمله وا پرسید راست

بی‌وصیت بی‌اشارت یک به یک ** حالشان دریافت بی ریبی و شک

هر چه زین سی میر اندر سی مقام ** کشف شد زو آن به یکدم شد تمام 400

مدافعه‌ی امرا آن حجت را به شبهه‌ی جبریانه و جواب دادن شاه ایشان را

پس بگفتند آن امیران کین فنیست ** از عنایتهاش کار جهد نیست

قسمت حقست مه را روی نغز ** داده‌ی بختست گل را بوی نغز

گفت سلطان بلک آنچ از نفس زاد ** ریع تقصیرست و دخل اجتهاد

ورنه آدم کی بگفتی با خدا ** ربنا انا ظلمنا نفسنا