یوسف وقتی دو ملکت شد کمال ** مر ترا رام از بلاد و از جمال

یوسف وقتی دو ملکت شد کمال ** مر ترا رام از بلاد و از جمال 3990

گشته مردان بندگان از تیغ تو ** وان زنان ملک مه بی‌میغ تو

پیش ما باشی تو بخت ما بود ** جان ما از وصل تو صد جان شود

هم من و هم ملک من مملوک تو ** ای به همت ملک‌ها متروک تو

فلسفه گفتش بسی و او خموش ** ناگهان وا کرد از سر روی‌پوش

تا چه گفتش او به گوش از عشق و درد ** هم‌چو خود در حال سرگردانش کرد 3995

دست او بگرفت و با او یار شد ** او هم از تخت و کمر بیزار شد

تا بلاد دور رفتند این دو شه ** عشق یک کرت نکردست این گنه

بر بزرگان شهد و بر طفلانست شیر ** او بهر کشتی بود من الاخیر

غیر این دو بس ملوک بی‌شمار ** عشقشان از ملک بربود و تبار