پس بگفتند آن امیران کین فنیست ** از عنایتهاش کار جهد نیست

قسمت حقست مه را روی نغز ** داده‌ی بختست گل را بوی نغز

گفت سلطان بلک آنچ از نفس زاد ** ریع تقصیرست و دخل اجتهاد

ورنه آدم کی بگفتی با خدا ** ربنا انا ظلمنا نفسنا

خود بگفتی کین گناه از نفس بود ** چون قضا این بود حزم ما چه سود 405

هم‌چو ابلیسی که گفت اغویتنی ** تو شکستی جام و ما را می‌زنی

بل قضا حقست و جهد بنده حق ** هین مباش اعور چو ابلیس خلق

در تردد مانده‌ایم اندر دو کار ** این تردد کی بود بی‌اختیار

این کنم یا آن کنم او کی گود ** که دو دست و پای او بسته بود

هیچ باشد این تردد بر سرم ** که روم در بحر یا بالا پرم 410