کی کنم من از معیت فهم راز ** جز که از بعد سفرهای دراز

حق معیت گفت و دل را مهر کرد ** تا که عکس آید به گوش دل نه طرد 4180

چون سفرها کرد و داد راه داد ** بعد از آن مهر از دل او بر گشاد

چون خطایین آن حساب با صفا ** گرددش روشن ز بعد دو خطا

بعد از آن گوید اگر دانستمی ** این معیت را کی او را جستمی

دانش آن بود موقوف سفر ** ناید آن دانش به تیزی فکر

آنچنان که وجه وام شیخ بود ** بسته و موقوف گریه‌ی آن وجود 4185

کودک حلواییی بگریست زار ** توخته شد وام آن شیخ کبار

گفته شد آن داستان معنوی ** پیش ازین اندر خلال مثنوی

در دلت خوف افکند از موضعی ** تا نباشد غیر آنت مطمعی