وآن دگر را که خوشستش قد و خد ** کی دهد نان بل به تاخیر افکند

گویدش بنشین زمانی بی‌گزند ** که به خانه نان تازه می‌پزند

چون رسد آن نان گرمش بعد کد ** گویدش بنشین که حلوا می‌رسد

هم برین فن داردارش می‌کند ** وز ره پنهان شکارش می‌کند 4235

که مرا کاریست با تو یک زمان ** منتظر می‌باش ای خوب جهان

بی‌مرادی مومنان از نیک و بد ** تو یقین می‌دان که بهر این بود

رجوع کردن به قصه‌ی آن شخص کی به او گنج نشان دادند به مصر و بیان تضرع او از درویشی به حضرت حق

مرد میراثی چو خورد و شد فقیر ** آمد اندر یا رب و گریه و نفیر

خود کی کوبد این در رحمت‌نثار ** که نیابد در اجابت صد بهار

خواب دید او هاتفی گفت او شنید ** که غنای تو به مصر آید پدید 4240

رو به مصر آنجا شود کار تو راست ** کرد کدیت را قبول او مرتجاست