پس بگفتی قبض کن جان همه ** جز زنی و غیر طفلی زان رمه

Then Thou bad’st me take the souls of them all, except one woman and one child belonging to that company.

هر دو بر یک تخته‌ای در ماندند ** تخته را آن موج‌ها می‌راندند

The twain were left on a plank, and the plank was being driven on by the waves.

باز گفتی جان مادر قبض کن ** طفل را بگذار تنها ز امر کن

Then Thou saidst, ‘Take the mother's soul and leave the child alone in obedience to the command Be!’

چون ز مادر بسکلیدم طفل را ** خود تو می‌دانی چه تلخ آمد مرا 4805

When I parted the child from its mother, Thou thyself knowest how bitter ’twas to me.

بس بدیدم دود ماتم‌های زفت ** تلخی آن طفل از فکرم نرفت

Often have I seen sighs (heaved) in great mournings, (but) the bitter grief of that child has never gone from my recollection.”

گفت حق آن طفل را از فضل خویش ** موج را گفتم فکن در بیشه‌ایش

God said, “Of My grace I bade the waves cast that child into a forest—

بیشه‌ای پر سوسن و ریحان و گل ** پر درخت میوه‌دار خوش‌اکل

A forest abounding in lilies and sweet basils and roses, full of trees laden with fruit good to eat,

چشمه‌های آب شیرین زلال ** پروریدم طفل را با صد دلال

And fountains of sweet limpid water. I fostered the child with a hundred endearments.

صد هزاران مرغ مطرب خوش‌صدا ** اندر آن روضه فکنده صد نوا 4810

Myriads of melodious singing-birds poured forth a hundred songs in that garden.

پسترش کردم ز برگ نسترن ** کرده او را آمن از صدمه‌ی فتن

I made for him a couch of wild-rose leaves; I made him secure from the shock of afflictions.