ورنه تا خود هیچ عذری نبودش ** شکوتی نبود ز هر یار بدش

این حضانه دید با صد رابطه ** که بپروردم ورا بی‌واسطه

شکر او آن بود ای بنده‌ی جلیل ** که شد او نمرود و سوزنده‌ی خلیل

هم‌چنان کین شاه‌زاده شکر شاه ** کرد استکبار و استکثار جاه

که چرا من تابع غیری شوم ** چونک صاحب ملک و اقبال نوم 4845

لطف‌های شه که ذکر آن گذشت ** از تجبر بر دلش پوشیده گشت

هم‌چنان نمرود آن الطاف را ** زیر پا بنهاد از جهل و عمی

این زمان کافر شد و ره می‌زند ** کبر و دعوی خدایی می‌کند

رفته سوی آسمان با جلال ** با سه کرکس تا کند با من قتال

صد هزاران طفل بی‌تلویم را ** کشته تا یابد وی ابراهیم را 4850