ای ز تو ویران دکان و منزلم ** چون ننالم چون بیفشاری دلم

ای ز تو ویران دکان و منزلم ** چون ننالم چون بیفشاری دلم 570

O Thou by whom my shop and dwelling is ruined, how shall not I wail when Thou rackest my heart?

چون گریزم زانک بی تو زنده نیست ** بی خداوندیت بود بنده نیست

How shall I flee (from Thee), since without Thee none liveth, and without Thy lordship no slave hath existence?

جان من بستان تو ای جان را اصول ** زانک بی‌تو گشته‌ام از جان ملول

Take my life, O Source of my life, for without Thee I have become weary of my life.

عاشقم من بر فن دیوانگی ** سیرم از فرهنگی و فرزانگی

I am in love with the art of madness, I am surfeited with wisdom and sagacity.

چون بدرد شرم گویم راز فاش ** چند ازین صبر و زحیر و ارتعاش

When (the veil of) shame is rent asunder, I will publicly declare the mystery: how much (more) of this self-restraint and griping pain and tremor?

در حیا پنهان شدم هم‌چون سجاف ** ناگهان بجهم ازین زیر لحاف 575

I have become concealed in shame, like the fringe (sewn on the inside of a garment): I will spring forth of a sudden from beneath this coverlet.

ای رفیقان راهها را بست یار ** آهوی لنگیم و او شیر شکار

O comrades, the Beloved has barred the ways: we are lame deer and He a hunting lion.

جز که تسلیم و رضا کو چاره‌ای ** در کف شیر نری خون‌خواره‌ای

(For one who is) in the clutch of a fierce bloodthirsty lion where is any resource except resignation and acquiescence?

او ندارد خواب و خور چون آفتاب ** روحها را می‌کند بی‌خورد و خواب

He, like the sun, hath neither sleep nor food: He makes the spirits (also) to be without food and sleep,

که بیا من باش یا هم‌خوی من ** تا ببینی در تجلی روی من

Saying, “Come, be Me or one with Me in nature, that thou mayest behold My Face when I unveil Myself.