بر دل و دین خرابت نوحه کن ** که نمی‌بیند جز این خاک کهن

ور همی‌بیند چرا نبود دلیر ** پشتدار و جانسپار و چشم‌سیر

در رخت کو از می دین فرخی ** گر بدیدی بحر کو کف سخی

آنک جو دید آب را نکند دریغ ** خاصه آن کو دید آن دریا و میغ 805

تمثیل مرد حریص نابیننده رزاقی حق را و خزاین و رحمت او را به موری کی در خرمنگاه بزرگ با دانه‌ی گندم می‌کوشد و می‌جوشد و می‌لرزد و به تعجیل می‌کشد و سعت آن خرمن را نمی‌بیند

مور بر دانه بدان لرزان شود ** که ز خرمنهای خوش اعمی بود

می‌کشد آن دانه را با حرص و بیم ** که نمی‌بیند چنان چاش کریم

صاحب خرمن همی‌گوید که هی ** ای ز کوری پیش تو معدوم شی

تو ز خرمنهای ما آن دیده‌ای ** که در آن دانه به جان پیچیده‌ای

ای به صورت ذره کیوان را ببین ** مور لنگی رو سلیمان را ببین 810

تو نه‌ای این جسم تو آن دیده‌ای ** وا رهی از جسم گر جان دیده‌ای