چون جمادند و فسرده و تن‌شگرف ** می‌جهد انفاسشان از تل برف
They are like lifeless matter and frozen and stout of body: their breaths issue from a snow-hill.
چون زمین زین برف در پوشد کفن ** تیغ خورشید حسام‌الدین بزن 90
When the earth (of your being) is covered with a shroud of this snow, brandish the sunbeam-sword of Husámu’ddín.
هین بر آر از شرق سیف‌الله را ** گرم کن زان شرق این درگاه را
Hark, lift up the sword of Allah from the east: with (the radiance of) that east make this portal hot.
برف را خنجر زند آن آفتاب ** سیلها ریزد ز کهها بر تراب
That Sun smites the snow with a dagger: it causes the torrents to pour from the mountains upon the (frozen) earth,
زانک لا شرقیست و لا غربیست او ** با منجم روز و شب حربیست او
For it is neither of the east nor of the west: by day and by night it is at war with the astronomer,
که چرا جز من نجوم بی‌هدی ** قبله کردی از لیمی و عمی
Saying, “Why in thy baseness and blindness hast thou made a qibla other than me of stars that give no true guidance?
تا خوشت ناید مقال آن امین ** در نبی که لا احب الا فلین 95
Displeasing to thee are the words of that trusty one in the Qur’án—‘I love not them that set.’
از قزح در پیش مه بستی کمر ** زان همی رنجی ز وانشق القمر
(Prompted) by Quzah, thou hast girt thyself (for service) before the moon: hence thou art vexed by (the sign announced in the Verse) and the moon shall be split asunder.
منکری این را که شمس کورت ** شمس پیش تست اعلی‌مرتبت
Thou disbelievest that the sun shall be folded up: in thy opinion the sun is of the highest degree.
از ستاره دیده تصریف هوا ** ناخوشت آید اذا النجم هوی
Thou deemest change of weather to be caused by the stars: thou art displeased with (the text) when the star shall fall.