بعد از آن خلوت بدیدش پند داد ** کز جهودان خفیه می‌دار اعتقاد

عالم السرست پنهان دار کام ** گفت کردم توبه پیشت ای همام

روز دیگر از پگه صدیق تفت ** آن طرف از بهر کاری می‌برفت 895

باز احد بشنید و ضرب زخم خار ** برفروزید از دلش سوز و شرار

باز پندش داد باز او توبه کرد ** عشق آمد توبه‌ی او را بخورد

توبه کردن زین نمط بسیار شد ** عاقبت از توبه او بیزار شد

فاش کرد اسپرد تن را در بلا ** کای محمد ای عدو توبه‌ها

ای تن من وی رگ من پر ز تو ** توبه را گنجا کجا باشد درو 900

توبه را زین پس ز دل بیرون کنم ** از حیات خلد توبه چون کنم

عشق قهارست و من مقهور عشق ** چون شکر شیرین شدم از شور عشق