گفت خیرست این چه آشوبست و حال ** بد نشانی می‌دهد منحوس سال

İmran “Hayrola. Bu ne feryat, bu ne hâl? Bu yomsuz yıl, kötü alâmetler mi gösteriyor yoksa?” dedi.

عذر آوردند و گفتند ای امیر ** کرد ما را دست تقدیرش اسیر

Özürler serdederek dediler ki: “Emîr Allah’ın kaza ve kaderi bizi esir etti.

این همه کردیم و دولت تیره شد ** دشمن شه هست گشت و چیره شد 910

Her çareye başvurduk, fakat padişahın devleti karardı, düşmanı dünyaya geldi, galip oldu.

شب ستاره‌ی آن پسر آمد عیان ** کوری ما بر جبین آسمان

Geceleyin gökyüzünde o çocuğun yıldızı göründü, bizi kör etti.

زد ستاره‌ی آن پیمبر بر سما ** ما ستاره‌بار گشتیم از بکا

O Peygamber’in yıldızı gökte yüceldi, biz de ağlamaya, yıldızlar gibi gözyaşları dökmeye başladık.”

با دل خوش شاد عمران وز نفاق ** دست بر سر می‌بزد کاه الفراق

İmran, içinden sevindi, fakat zahiren “Eyvahlar olsun!” diye elini başına vurup,

کرد عمران خویش پر خشم و ترش ** رفت چون دیوانگان بی عقل و هش

Kızgın suratı asık bir halde deliller gibi akılsız.

خویشتن را اعجمی کرد و براند ** گفته‌های بس خشن بر جمع خواند 915

Ve güya kendini bilmez bir halde müneccimlerin üstüne yürüyüp onlara bir hayli ağır sözler söyledi.

خویشتن را ترش و غمگین ساخت او ** نردهای بازگونه باخت او

Kendini meyus ve mahzun göstererek sevincini gizliyor, onlara oyun oynuyordu.

گفتشان شاه مرا بفریفتید ** از خیانت وز طمع نشکیفتید

“Padişahımızı aldattınız, hıyanetten, tamahtan vazgeçmediniz.