عاشقی گر زین سر و گر ز ان سر است ** عاقبت ما را بدان سر رهبر است‌‌

هر چه گویم عشق را شرح و بیان ** چون به عشق آیم خجل گردم از آن‌‌

گر چه تفسیر زبان روشن‌‌گر است ** لیک عشق بی‌‌زبان روشن‌‌تر است‌‌

چون قلم اندر نوشتن می‌‌شتافت ** چون به عشق آمد قلم بر خود شکافت‌‌

عقل در شرحش چو خر در گل بخفت ** شرح عشق و عاشقی هم عشق گفت‌‌ 115

آفتاب آمد دلیل آفتاب ** گر دلیلت باید از وی رو متاب‌‌

از وی ار سایه نشانی می‌‌دهد ** شمس هر دم نور جانی می‌‌دهد

سایه خواب آرد ترا همچون سمر ** چون بر آید شمس انشق القمر

خود غریبی در جهان چون شمس نیست ** شمس جان باقیی کش امس نیست‌‌

شمس در خارج اگر چه هست فرد ** می‌‌توان هم مثل او تصویر کرد 120

شمس جان کاو خارج آمد از اثیر ** نبودش در ذهن و در خارج نظیر

در تصور ذات او را گنج کو ** تا در آید در تصور مثل او

چون حدیث روی شمس الدین رسید ** شمس چارم آسمان سر در کشید

واجب آید چون که آمد نام او ** شرح کردن رمزی از انعام او

این نفس جان دامنم بر تافته ست ** بوی پیراهان یوسف یافته ست‌‌ 125

از برای حق صحبت سالها ** باز گو حالی از آن خوش حالها

تا زمین و آسمان خندان شود ** عقل و روح و دیده صد چندان شود

لا تکلفنی فإنی فی الفنا ** کلت أفهامی فلا أحصی ثنا

کل شی‌‌ء قاله غیر المفیق ** إن تکلف أو تصلف لا یلیق‌‌

من چه گویم یک رگم هشیار نیست ** شرح آن یاری که او را یار نیست‌‌ 130

شرح این هجران و این خون جگر ** این زمان بگذار تا وقت دگر

قال أطعمنی فإنی جائع ** و اعتجل فالوقت سیف قاطع‌‌

صوفی ابن الوقت باشد ای رفیق ** نیست فردا گفتن از شرط طریق‌‌

تو مگر خود مرد صوفی نیستی ** هست را از نسیه خیزد نیستی‌‌

گفتمش پوشیده خوشتر سر یار ** خود تو در ضمن حکایت گوش دار 135