طالب این سر اگر علامه‌‌ای است ** نک حسام الدین که سامی نامه‌‌ای است‌‌

رسیدن خرگوش به شیر و خشم شیر بر وی‌‌

شیر اندر آتش و در خشم و شور ** دید کان خرگوش می‌‌آید ز دور 1150

می‌‌دود بی‌‌دهشت و گستاخ او ** خشمگین و تند و تیز و ترش رو

کز شکسته آمدن تهمت بود ** وز دلیری دفع هر ریبت بود

چون رسید او پیشتر نزدیک صف ** بانگ بر زد شیرهای ای ناخلف‌‌

من که گاوان را ز هم بدریده‌‌ام ** من که گوش پیل نر مالیده‌‌ام‌‌

نیم خرگوشی که باشد که چنین ** امر ما را افکند او بر زمین‌‌ 1155

ترک خواب غفلت خرگوش کن ** غره‌‌ی این شیر ای خر گوش کن‌‌

عذر گفتن خرگوش‌‌

گفت خرگوش الامان عذریم هست ** گر دهد عفو خداوندیت دست‌‌

گفت چه عذر ای قصور ابلهان ** این زمان آیند در پیش شهان‌‌

مرغ بی‌‌وقتی سرت باید برید ** عذر احمق را نمی شاید شنید

عذر احمق بدتر از جرمش بود ** عذر نادان زهر هر دانش بود 1160

عذرت ای خرگوش از دانش تهی ** من چه خرگوشم که در گوشم نهی‌‌

گفت ای شه ناکسی را کس شمار ** عذر استم دیده‌‌ای را گوش دار

خاص از بهر زکات جاه خود ** گمرهی را تو مران از راه خود

بحر کاو آبی به هر جو می‌‌دهد ** هر خسی را بر سر و رو می‌‌نهد

کم نخواهد گشت دریا زین کرم ** از کرم دریا نگردد بیش و کم‌‌ 1165

گفت دارم من کرم بر جای او ** جامه‌‌ی هر کس برم بالای او

گفت بشنو گر نباشم جای لطف ** سر نهادم پیش اژدرهای عنف‌‌

من به وقت چاشت در راه آمدم ** با رفیق خود سوی شاه آمدم‌‌

با من از بهر تو خرگوشی دگر ** جفت و همره کرده بودند آن نفر

شیری اندر راه قصد بنده کرد ** قصد هر دو همره آینده کرد 1170

گفتمش ما بنده‌‌ی شاهنشه‌‌ایم ** خواجه‌‌تاشان که آن درگه‌‌ایم‌‌

گفت شاهنشه که باشد شرم دار ** پیش من تو یاد هر ناکس میار

هم ترا و هم شهت را بر درم ** گر تو با یارت بگردید از درم‌‌