آفتاب آمد دلیل آفتاب ** گر دلیلت باید از وی رو متاب‌‌

از وی ار سایه نشانی می‌‌دهد ** شمس هر دم نور جانی می‌‌دهد

سایه خواب آرد ترا همچون سمر ** چون بر آید شمس انشق القمر

خود غریبی در جهان چون شمس نیست ** شمس جان باقیی کش امس نیست‌‌

شمس در خارج اگر چه هست فرد ** می‌‌توان هم مثل او تصویر کرد 120

شمس جان کاو خارج آمد از اثیر ** نبودش در ذهن و در خارج نظیر

در تصور ذات او را گنج کو ** تا در آید در تصور مثل او

چون حدیث روی شمس الدین رسید ** شمس چارم آسمان سر در کشید

واجب آید چون که آمد نام او ** شرح کردن رمزی از انعام او

این نفس جان دامنم بر تافته ست ** بوی پیراهان یوسف یافته ست‌‌ 125

از برای حق صحبت سالها ** باز گو حالی از آن خوش حالها

تا زمین و آسمان خندان شود ** عقل و روح و دیده صد چندان شود

لا تکلفنی فإنی فی الفنا ** کلت أفهامی فلا أحصی ثنا

کل شی‌‌ء قاله غیر المفیق ** إن تکلف أو تصلف لا یلیق‌‌

من چه گویم یک رگم هشیار نیست ** شرح آن یاری که او را یار نیست‌‌ 130

شرح این هجران و این خون جگر ** این زمان بگذار تا وقت دگر

قال أطعمنی فإنی جائع ** و اعتجل فالوقت سیف قاطع‌‌

صوفی ابن الوقت باشد ای رفیق ** نیست فردا گفتن از شرط طریق‌‌

تو مگر خود مرد صوفی نیستی ** هست را از نسیه خیزد نیستی‌‌

گفتمش پوشیده خوشتر سر یار ** خود تو در ضمن حکایت گوش دار 135

خوشتر آن باشد که سر دلبران ** گفته آید در حدیث دیگران‌‌

گفت مکشوف و برهنه گوی این ** آشکارا به که پنهان ذکر دین‌‌

پرده بردار و برهنه گو که من ** می‌‌نخسبم با صنم با پیرهن‌‌

گفتم ار عریان شود او در عیان ** نی تو مانی نی کنارت نی میان‌‌

آرزو می‌‌خواه لیک اندازه خواه ** بر نتابد کوه را یک برگ کاه‌‌ 140