از ادب نبود به پیش شه مقال ** خاصه خود لاف دروغین و محال‌‌

گر مر او را این نظر بودی مدام ** چون ندیدی زیر مشتی خاک دام‌‌

چون گرفتار آمدی در دام او ** چون قفس اندر شدی ناکام او

پس سلیمان گفت ای هدهد رواست ** کز تو در اول قدح این درد خاست‌‌ 1225

چون نمایی مستی ای خورده تو دوغ ** پیش من لافی زنی آن گه دروغ‌‌

جواب گفتن هدهد طعنه‌‌ی زاغ را

گفت ای شه بر من عور گدای ** قول دشمن مشنو از بهر خدای‌‌

گر به بطلان است دعوی کردنم ** من نهادم سر ببر این گردنم‌‌

زاغ کاو حکم قضا را منکر است ** گر هزاران عقل دارد کافر است‌‌

در تو تا کافی بود از کافران ** جای گند و شهوتی چون کاف ران‌‌ 1230

من ببینم دام را اندر هوا ** گر نپوشد چشم عقلم را قضا

چون قضا آید شود دانش به خواب ** مه سیه گردد بگیرد آفتاب‌‌

از قضا این تعبیه کی نادر است ** از قضا دان کاو قضا را منکر است‌‌

قصه‌‌ی آدم علیه السلام و بستن قضا نظر او را از مراعات صریح نهی و ترک تاویل‌‌

بو البشر کاو علم الاسما بگ است ** صد هزاران علمش اندر هر رگ است‌‌

اسم هر چیزی چنان کان چیز هست ** تا به پایان جان او را داد دست‌‌ 1235

هر لقب کاو داد آن مبدل نشد ** آن که چستش خواند او کاهل نشد

هر که آخر مومن است اول بدید ** هر که آخر کافر او را شد پدید

اسم هر چیزی تو از دانا شنو ** سر رمز علم الاسما شنو

اسم هر چیزی بر ما ظاهرش ** اسم هر چیزی بر خالق سرش‌‌

نزد موسی نام چوبش بد عصا ** نزد خالق بود نامش اژدها 1240

بد عمر را نام اینجا بت پرست ** لیک مومن بود نامش در الست‌‌

آن که بد نزدیک ما نامش منی ** پیش حق این نقش بد که با منی‌‌

صورتی بود این منی اندر عدم ** پیش حق موجود نه بیش و نه کم‌‌

حاصل آن آمد حقیقت نام ما ** پیش حضرت کان بود انجام ما

مرد را بر عاقبت نامی نهد ** نه بر آن کاو عاریت نامی نهد 1245

چشم آدم چون به نور پاک دید ** جان و سر نامها گشتش پدید