هر که ترسد مر و را ایمن کنند ** مر دل ترسنده را ساکن کنند

هر که ترسد مر و را ایمن کنند ** مر دل ترسنده را ساکن کنند 1430

آن که خوفش نیست چون گویی مترس ** درس چه دهی نیست او محتاج درس‌‌

آن دل از جا رفته را دل شاد کرد ** خاطر ویرانش را آباد کرد

بعد از آن گفتش سخنهای دقیق ** وز صفات پاک حق نعم الرفیق‌‌

وز نوازشهای حق ابدال را ** تا بداند او مقام و حال را

حال چون جلوه ست ز آن زیبا عروس ** وین مقام آن خلوت آمد با عروس‌‌ 1435

جلوه بیند شاه و غیر شاه نیز ** وقت خلوت نیست جز شاه عزیز

جلوه کرده خاص و عامان را عروس ** خلوت اندر شاه باشد با عروس‌‌

هست بسیار اهل حال از صوفیان ** نادر است اهل مقام اندر میان‌‌

از منازلهای جانش یاد داد ** وز سفرهای روانش یاد داد

وز زمانی کز زمان خالی بده ست ** وز مقام قدس که اجلالی بده ست‌‌ 1440

وز هوایی کاندر او سیمرغ روح ** پیش از این دیده ست پرواز و فتوح‌‌

هر یکی پروازش از آفاق بیش ** وز امید و نهمت مشتاق بیش‌‌

چون عمر اغیار رو را یار یافت ** جان او را طالب اسرار یافت‌‌

شیخ کامل بود و طالب مشتهی ** مرد چابک بود و مرکب درگهی‌‌

دید آن مرشد که او ارشاد داشت ** تخم پاک اندر زمین پاک کاشت‌‌ 1445

سؤال کردن رسول روم از عمر

مرد گفتش کای امیر المؤمنین ** جان ز بالا چون در آمد در زمین‌‌

مرغ بی‌‌اندازه چون شد در قفص ** گفت حق بر جان فسون خواند و قصص‌‌

بر عدمها کان ندارد چشم و گوش ** چون فسون خواند همی‌‌آید به جوش‌‌

از فسون او عدمها زود زود ** خوش معلق می‌‌زند سوی وجود

باز بر موجود افسونی چو خواند ** زو دو اسبه در عدم موجود راند 1450

گفت در گوش گل و خندانش کرد ** گفت با سنگ و عقیق کانش کرد

گفت با جسم آیتی تا جان شد او ** گفت با خورشید تا رخشان شد او

باز در گوشش دمد نکته‌‌ی مخوف ** در رخ خورشید افتد صد کسوف‌‌

تا به گوش ابر آن گویا چه خواند ** کاو چو مشک از دیده‌‌ی خود اشک راند