هست بسیار اهل حال از صوفیان ** نادر است اهل مقام اندر میان‌‌

از منازلهای جانش یاد داد ** وز سفرهای روانش یاد داد

وز زمانی کز زمان خالی بده ست ** وز مقام قدس که اجلالی بده ست‌‌ 1440

وز هوایی کاندر او سیمرغ روح ** پیش از این دیده ست پرواز و فتوح‌‌

هر یکی پروازش از آفاق بیش ** وز امید و نهمت مشتاق بیش‌‌

چون عمر اغیار رو را یار یافت ** جان او را طالب اسرار یافت‌‌

شیخ کامل بود و طالب مشتهی ** مرد چابک بود و مرکب درگهی‌‌

دید آن مرشد که او ارشاد داشت ** تخم پاک اندر زمین پاک کاشت‌‌ 1445

سؤال کردن رسول روم از عمر

مرد گفتش کای امیر المؤمنین ** جان ز بالا چون در آمد در زمین‌‌

مرغ بی‌‌اندازه چون شد در قفص ** گفت حق بر جان فسون خواند و قصص‌‌

بر عدمها کان ندارد چشم و گوش ** چون فسون خواند همی‌‌آید به جوش‌‌

از فسون او عدمها زود زود ** خوش معلق می‌‌زند سوی وجود

باز بر موجود افسونی چو خواند ** زو دو اسبه در عدم موجود راند 1450

گفت در گوش گل و خندانش کرد ** گفت با سنگ و عقیق کانش کرد

گفت با جسم آیتی تا جان شد او ** گفت با خورشید تا رخشان شد او

باز در گوشش دمد نکته‌‌ی مخوف ** در رخ خورشید افتد صد کسوف‌‌

تا به گوش ابر آن گویا چه خواند ** کاو چو مشک از دیده‌‌ی خود اشک راند

تا به گوش خاک حق چه خوانده است ** کاو مراقب گشت و خامش مانده است‌‌ 1455

در تردد هر که او آشفته است ** حق به گوش او معما گفته است‌‌

تا کند محبوسش اندر دو گمان ** آن کنم کاو گفت یا خود ضد آن‌‌

هم ز حق ترجیح یابد یک طرف ** ز آن دو یک را بر گزیند ز آن کنف‌‌

گر نخواهی در تردد هوش جان ** کم فشار این پنبه اندر گوش جان‌‌

تا کنی فهم آن معماهاش را ** تا کنی ادراک رمز و فاش را 1460

پس محل وحی گردد گوش جان ** وحی چه بود گفتنی از حس نهان‌‌

گوش جان و چشم جان جز این حس است ** گوش عقل و گوش ظن زین مفلس است‌‌