چون که بازرگان سفر را ساز کرد ** سوی هندستان شدن آغاز کرد

هر غلام و هر کنیزک را ز جود ** گفت بهر تو چه آرم گوی زود

هر یکی از وی مرادی خواست کرد ** جمله را وعده بداد آن نیک مرد 1550

گفت طوطی را چه خواهی ارمغان ** کارمت از خطه‌‌ی هندوستان‌‌

گفتش آن طوطی که آن جا طوطیان ** چون ببینی کن ز حال من بیان‌‌

کان فلان طوطی که مشتاق شماست ** از قضای آسمان در حبس ماست‌‌

بر شما کرد او سلام و داد خواست ** وز شما چاره و ره ارشاد خواست‌‌

گفت می‌‌شاید که من در اشتیاق ** جان دهم اینجا بمیرم در فراق‌‌ 1555

این روا باشد که من در بند سخت ** گه شما بر سبزه گاهی بر درخت‌‌

این چنین باشد وفای دوستان ** من در این حبس و شما در بوستان‌‌

یاد آرید ای مهان زین مرغ زار ** یک صبوحی در میان مرغزار

یاد یاران یار را میمون بود ** خاصه کان لیلی و این مجنون بود

ای حریفان بت موزون خود ** من قدحها می‌‌خورم پر خون خود 1560

یک قدح می نوش کن بر یاد من ** گر همی‌‌خواهی که بدهی داد من‌‌

یا به یاد این فتاده‌‌ی خاک بیز ** چون که خوردی جرعه ای بر خاک ریز

ای عجب آن عهد و آن سوگند کو ** وعده‌‌های آن لب چون قند کو

گر فراق بنده از بد بندهگی است ** چون تو با بدبندگی پس فرق چیس

ای بدی که تو کنی در خشم و جنگ ** با طرب تر از سماع و بانگ چنگ‌‌ 1565

ای جفای تو ز دولت خوبتر ** و انتقام تو ز جان محبوبتر

نار تو این است نورت چون بود ** ماتم این تا خود که سورت چون بود

از حلاوتها که دارد جور تو ** وز لطافت کس نیابد غور تو

نالم و ترسم که او باور کند ** وز کرم آن جور را کمتر کند

عاشقم بر قهر و بر لطفش به جد ** بو العجب من عاشق این هر دو ضد 1570

و الله ار زین خار در بستان شوم ** همچو بلبل زین سبب نالان شوم‌‌

این عجب بلبل که بگشاید دهان ** تا خورد او خار را با گلستان‌‌