می‌‌برد شادیت را تو شاد از او ** می‌‌پذیری ظلم را چون داد از او

ای که جان را بهر تن می‌‌سوختی ** سوختی جان را و تن افروختی‌‌ 1720

سوختم من سوخته خواهد کسی ** تا ز من آتش زند اندر خسی‌‌

سوخته چون قابل آتش بود ** سوخته بستان که آتش کش بود

ای دریغا ای دریغا ای دریغ ** کانچنان ماهی نهان شد زیر میغ‌‌

چون زنم دم کاتش دل تیز شد ** شیر هجر آشفته و خون ریز شد

آن که او هوشیار خود تند است و مست ** چون بود چون او قدح گیرد به دست‌‌ 1725

شیر مستی کز صفت بیرون بود ** از بسیط مرغزار افزون بود

قافیه اندیشم و دل دار من ** گویدم مندیش جز دیدار من‌‌

خوش نشین ای قافیه اندیش من ** قافیه‌‌ی دولت تویی در پیش من‌‌

حرف چه بود تا تو اندیشی از آن ** حرف چه بود خار دیوار رزان‌‌

حرف و صوت و گفت را بر هم زنم ** تا که بی‌‌این هر سه با تو دم زنم‌‌ 1730

آن دمی کز آدمش کردم نهان ** با تو گویم ای تو اسرار جهان‌‌

آن دمی را که نگفتم با خلیل ** و آن غمی را که نداند جبرئیل‌‌

آن دمی کز وی مسیحا دم نزد ** حق ز غیرت نیز بی‌‌ما هم نزد

ما چه باشد در لغت اثبات و نفی ** من نه اثباتم منم بی‌‌ذات و نفی‌‌

من کسی در ناکسی دریافتم ** پس کسی در ناکسی دربافتم‌‌ 1735

جمله شاهان بنده‌‌ی بنده‌‌ی خودند ** جمله خلقان مرده‌‌ی مرده‌‌ی خودند

جمله شاهان پست، پست خویش را ** جمله خلقان مست، مست خویش را

می‌‌شود صیاد، مرغان را شکار ** تا کند ناگاه ایشان را شکار

بی‌‌دلان را دلبران جسته به جان ** جمله معشوقان شکار عاشقان‌‌

هر که عاشق دیدی‌‌اش معشوق دان ** کو به نسبت هست هم این و هم آن‌‌ 1740

تشنگان گر آب جویند از جهان ** آب جوید هم به عالم تشنگان‌‌

چون که عاشق اوست تو خاموش باش ** او چو گوشت می‌‌کشد تو گوش باش‌‌

بند کن چون سیل سیلانی کند ** ور نه رسوایی و ویرانی کند