هر که شد مر شاه را او جامه‌‌دار ** هست خسران بهر شاهش اتجار

هر که با سلطان شود او همنشین ** بر درش بودن بود حیف و غبین‌‌

دست‌‌بوسش چون رسید از پادشاه ** گر گزیند بوس پا باشد گناه‌‌

گر چه سر بر پا نهادن خدمت است ** پیش آن خدمت خطا و زلت است‌‌

شاه را غیرت بود بر هر که او ** بو گزیند بعد از آن که دید رو 1770

غیرت حق بر مثل گندم بود ** کاه خرمن غیرت مردم بود

اصل غیرتها بدانید از اله ** آن خلقان فرع حق بی‌‌اشتباه‌‌

شرح این بگذارم و گیرم گله ** از جفای آن نگار ده دله‌‌

نالم ایرا ناله‌‌ها خوش آیدش ** از دو عالم ناله و غم بایدش‌‌

چون ننالم تلخ از دستان او ** چون نیم در حلقه‌‌ی مستان او 1775

چون نباشم همچو شب بی‌‌روز او ** بی‌‌وصال روی روز افروز او

ناخوش او خوش بود در جان من ** جان فدای یار دل رنجان من‌‌

عاشقم بر رنج خویش و درد خویش ** بهر خشنودی شاه فرد خویش‌‌

خاک غم را سرمه سازم بهر چشم ** تا ز گوهر پر شود دو بحر چشم‌‌

اشک کان از بهر او بارند خلق ** گوهر است و اشک پندارند خلق‌‌ 1780

من ز جان جان شکایت می‌‌کنم ** من نیم شاکی روایت می‌‌کنم‌‌

دل همی‌‌گوید کز او رنجیده‌‌ام ** وز نفاق سست می‌‌خندیده‌‌ام‌‌

راستی کن ای تو فخر راستان ** ای تو صدر و من درت را آستان‌‌

آستان و صدر در معنی کجاست ** ما و من کو آن طرف کان یار ماست‌‌

ای رهیده جان تو از ما و من ** ای لطیفه‌‌ی روح اندر مرد و زن‌‌ 1785

مرد و زن چون یک شود آن یک تویی ** چون که یک جا محو شد آنک تویی‌‌

این من و ما بهر آن بر ساختی ** تا تو با خود نرد خدمت باختی‌‌

تا من و توها همه یک جان شوند ** عاقبت مستغرق جانان شوند

این همه هست و بیا ای امر کن ** ای منزه از بیان و از سخن‌‌

جسم جسمانه تواند دیدنت ** در خیال آرد غم و خندیدنت‌‌ 1790