مرد زرگر را بخوان ز ان شهر دور ** با زر و خلعت بده او را غرور

فرستادن پادشاه رسولان به سمرقند به آوردن زرگر

شه فرستاد آن طرف یک دو رسول ** حاذقان و کافیان بس عدول‌‌ 185

تا سمرقند آمدند آن دو امیر ** پیش آن زرگر ز شاهنشه بشیر

کای لطیف استاد کامل معرفت ** فاش اندر شهرها از تو صفت‌‌

نک فلان شه از برای زرگری ** اختیارت کرد زیرا مهتری‌‌

اینک این خلعت بگیر و زر و سیم ** چون بیایی خاص باشی و ندیم‌‌

مرد مال و خلعت بسیار دید ** غره شد از شهر و فرزندان برید 190

اندر آمد شادمان در راه مرد ** بی‌‌خبر کان شاه قصد جانش کرد

اسب تازی بر نشست و شاد تاخت ** خونبهای خویش را خلعت شناخت‌‌

ای شده اندر سفر با صد رضا ** خود به پای خویش تا سوء القضا

در خیالش ملک و عز و مهتری ** گفت عزرائیل رو آری بری‌‌

چون رسید از راه آن مرد غریب ** اندر آوردش به پیش شه طبیب‌‌ 195

سوی شاهنشاه بردندش به ناز ** تا بسوزد بر سر شمع طراز

شاه دید او را بسی تعظیم کرد ** مخزن زر را بدو تسلیم کرد

پس حکیمش گفت کای سلطان مه ** آن کنیزک را بدین خواجه بده‌‌

تا کنیزک در وصالش خوش شود ** آب وصلش دفع آن آتش شود

شه بدو بخشید آن مه روی را ** جفت کرد آن هر دو صحبت جوی را 200

مدت شش ماه می‌‌راندند کام ** تا به صحت آمد آن دختر تمام‌‌

بعد از آن از بهر او شربت بساخت ** تا بخورد و پیش دختر می‌‌گداخت‌‌

چون ز رنجوری جمال او نماند ** جان دختر در وبال او نماند

چون که زشت و ناخوش و رخ زرد شد ** اندک اندک در دل او سرد شد

عشقهایی کز پی رنگی بود ** عشق نبود عاقبت ننگی بود 205

کاش کان هم ننگ بودی یک سری ** تا نرفتی بر وی آن بد داوری‌‌

خون دوید از چشم همچون جوی او ** دشمن جان وی آمد روی او

دشمن طاوس آمد پر او ** ای بسی شه را بکشته فر او