آنش گوید هر دو عالم آن تست ** جمله جانهامان طفیل جان تست‌‌

او چو بیند خلق را سر مست خویش ** از تکبر می‌‌رود از دست خویش‌‌

او نداند که هزاران را چو او ** دیو افکنده ست اندر آب جو

لطف و سالوس جهان خوش لقمه‌‌ای است ** کمترش خور کان پر آتش لقمه‌‌ای است‌‌ 1855

آتشش پنهان و ذوقش آشکار ** دود او ظاهر شود پایان کار

تو مگو آن مدح را من کی خورم ** از طمع می‌‌گوید او پی می‌‌برم‌‌

مادحت گر هجو گوید بر ملا ** روزها سوزد دلت ز آن سوزها

گر چه دانی کاو ز حرمان گفت آن ** کان طمع که داشت از تو شد زیان‌‌

آن اثر می‌‌ماندت در اندرون ** در مدیح این حالتت هست آزمون‌‌ 1860

آن اثر هم روزها باقی بود ** مایه‌‌ی کبر و خداع جان شود

لیک ننماید چو شیرین است مدح ** بد نماید ز آن که تلخ افتاد قدح‌‌

همچو مطبوخ است و حب کان را خوری ** تا به دیری شورش و رنج اندری‌‌

ور خوری حلوا بود ذوقش دمی ** این اثر چون آن نمی‌‌پاید همی‌‌

چون نمی‌‌پاید همی‌‌پاید نهان ** هر ضدی را تو به ضد او بدان‌‌ 1865

چون شکر پاید نهان تاثیر او ** بعد حینی دمل آرد نیش جو

نفس از بس مدحها فرعون شد ** کن ذلیل النفس هونا لا تسد

تا توانی بنده شو سلطان مباش ** زخم کش چون گوی شو چوگان مباش‌‌

ور نه چون لطفت نماند وین جمال ** از تو آید آن حریفان را ملال‌‌

آن جماعت کت همی‌‌دادند ریو ** چون ببینندت بگویندت که دیو 1870

جمله گویندت چو بینندت به در ** مرده‌‌ای از گور خود بر کرد سر

همچو امرد که خدا نامش کنند ** تا بدین سالوس در دامش کنند

چون که در بد نامی آمد ریش او ** دیو را ننگ آید از تفتیش او

دیو سوی آدمی شد بهر شر ** سوی تو ناید که از دیوی بتر

تا تو بودی آدمی دیو از پی‌‌ات ** می‌‌دوید و می‌‌چشانید او می‌‌ات‌‌ 1875

چون شدی در خوی دیوی استوار ** می‌‌گریزد از تو دیو نابکار