چون که در بد نامی آمد ریش او ** دیو را ننگ آید از تفتیش او

دیو سوی آدمی شد بهر شر ** سوی تو ناید که از دیوی بتر

تا تو بودی آدمی دیو از پی‌‌ات ** می‌‌دوید و می‌‌چشانید او می‌‌ات‌‌ 1875

چون شدی در خوی دیوی استوار ** می‌‌گریزد از تو دیو نابکار

آن که اندر دامنت آویخت او ** چون چنین گشتی ز تو بگریخت او

تفسیر ما شاء الله کان‌‌

این همه گفتیم لیک اندر بسیچ ** بی‌‌عنایات خدا هیچیم هیچ‌‌

بی‌‌عنایات حق و خاصان حق ** گر ملک باشد سیاه استش ورق‌‌

ای خدا ای فضل تو حاجت روا ** با تو یاد هیچ کس نبود روا 1880

این قدر ارشاد تو بخشیده‌‌ای ** تا بدین بس عیب ما پوشیده‌‌ای‌‌

قطره‌‌ای دانش که بخشیدی ز پیش ** متصل گردان به دریاهای خویش‌‌

قطره‌‌ای علم است اندر جان من ** وارهانش از هوا وز خاک تن‌‌

پیش از آن کاین خاکها خسفش کنند ** پیش از آن کاین بادها نشفش کنند

گر چه چون نشفش کند تو قادری ** کش از ایشان واستانی واخری‌‌ 1885

قطره‌‌ای کاو در هوا شد یا که ریخت ** از خزینه‌‌ی قدرت تو کی گریخت‌‌

گر در آید در عدم یا صد عدم ** چون بخوانیش او کند از سر قدم‌‌

صد هزاران ضد ضد را می‌‌کشد ** بازشان حکم تو بیرون می‌‌کشد

از عدمها سوی هستی هر زمان ** هست یا رب کاروان در کاروان‌‌

خاصه هر شب جمله افکار و عقول ** نیست گردد غرق در بحر نغول‌‌ 1890

باز وقت صبح آن اللهیان ** بر زنند از بحر سر چون ماهیان‌‌

در خزان آن صد هزاران شاخ و برگ ** از هزیمت رفته در دریای مرگ‌‌

زاغ پوشیده سیه چون نوحه‌‌گر ** در گلستان نوحه کرده بر خضر

باز فرمان آید از سالار ده ** مر عدم را کانچه خوردی باز ده‌‌

آن چه خوردی واده ای مرگ سیاه ** از نبات و دارو و برگ و گیاه‌‌ 1895

ای برادر عقل یک دم با خود آر ** دم به دم در تو خزان است و بهار

باغ دل را سبز و تر و تازه بین ** پر ز غنچه‌‌ی ورد و سرو و یاسمین‌‌