گر بگویم شمه‌‌ای ز آن نغمه‌‌ها ** جانها سر بر زنند از دخمه‌‌ها

گوش را نزدیک کن کان دور نیست ** لیک نقل آن به تو دستور نیست‌‌

هین که اسرافیل وقت‌‌اند اولیا ** مرده را ز یشان حیات است و حیا 1930

جان هر یک مرده‌‌ای از گور تن ** بر جهد ز آوازشان اندر کفن‌‌

گوید این آواز ز آوازها جداست ** زنده کردن کار آواز خداست‌‌

ما بمردیم و بکلی کاستیم ** بانگ حق آمد همه برخاستیم‌‌

بانگ حق اندر حجاب و بی‌‌حجاب ** آن دهد کو داد مریم را ز جیب‌‌

ای فناتان نیست کرده زیر پوست ** باز گردید از عدم ز آواز دوست‌‌ 1935

مطلق آن آواز خود از شه بود ** گر چه از حلقوم عبد الله بود

گفته او را من زبان و چشم تو ** من حواس و من رضا و خشم تو

رو که بی‌‌یسمع و بی‌‌یبصر تویی ** سر تویی چه جای صاحب سر تویی‌‌

چون شدی من کان لله از وله ** من ترا باشم که کان الله له‌‌

گه تویی گویم ترا گاهی منم ** هر چه گویم آفتاب روشنم‌‌ 1940

هر کجا تابم ز مشکات دمی ** حل شد آن جا مشکلات عالمی‌‌

ظلمتی را کافتابش بر نداشت ** از دم ما گردد آن ظلمت چو چاشت‌‌

آدمی را او به خویش اسما نمود ** دیگران را ز آدم اسما می‌‌گشود

خواه ز آدم گیر نورش خواه از او ** خواه از خم گیر می‌‌خواه از کدو

کاین کدو با خنب پیوسته ست سخت ** نی چو تو شاد آن کدوی نیک بخت‌‌ 1945

گفت طوبی من رآنی مصطفا ** و الذی یبصر لمن وجهی رأی‌‌

چون چراغی نور شمعی را کشید ** هر که دید آن را یقین آن شمع دید

همچنین تا صد چراغ ار نقل شد ** دیدن آخر لقای اصل شد

خواه از نور پسین بستان تو آن ** هیچ فرقی نیست خواه از شمع‌‌دان‌‌

خواه بین نور از چراغ آخرین ** خواه بین نورش ز شمع غابرین‌‌ 1950

در بیان این حدیث که إن لربکم فی أیام دهرکم نفحات ألا فتعرضوا لها

گفت پیغمبر که نفحتهای حق ** اندر این ایام می‌‌آرد سبق‌‌

گوش و هش دارید این اوقات را ** در ربایید این چنین نفحات را