لیک از تانیث جان را باک نیست ** روح را با مرد و زن اشراک نیست‌‌

لیک از تانیث جان را باک نیست ** روح را با مرد و زن اشراک نیست‌‌ 1975

از مونث وز مذکر برتر است ** این نه آن جان است کز خشک و تر است‌‌

این نه آن جان است کافزاید ز نان ** یا گهی باشد چنین گاهی چنان‌‌

خوش کننده ست و خوش و عین خوشی ** بی‌‌خوشی نبود خوشی ای مرتشی‌‌

چون تو شیرین از شکر باشی بود ** کان شکر گاهی ز تو غایب شود

چون شکر گردی ز تاثیر وفا ** پس شکر کی از شکر باشد جدا 1980

عاشق از خود چون غذا یابد رحیق ** عقل آن جا گم شود گم ای رفیق‌‌

عقل جزوی عشق را منکر بود ** گر چه بنماید که صاحب سر بود

زیرک و داناست اما نیست نیست ** تا فرشته لا نشد اهریمنی است‌‌

او به قول و فعل یار ما بود ** چون به حکم حال آیی لا بود

لا بود چون او نشد از هست نیست ** چون که طوعا لا نشد کرها بسی است‌‌ 1985

جان کمال است و ندای او کمال ** مصطفی گویان ارحنا یا بلال‌‌

ای بلال افراز بانگ سلسلت ** ز آن دمی کاندر دمیدم در دلت‌‌

ز آن دمی کادم از آن مدهوش گشت ** هوش اهل آسمان بی‌‌هوش گشت‌‌

مصطفی بی‌‌خویش شد ز آن خوب صوت ** شد نمازش از شب تعریس فوت‌‌

سر از آن خواب مبارک بر نداشت ** تا نماز صبحدم آمد به چاشت‌‌ 1990

در شب تعریس پیش آن عروس ** یافت جان پاک ایشان دستبوس‌‌

عشق و جان هر دو نهانند و ستیر ** گر عروسش خوانده‌‌ام عیبی مگیر

از ملولی یار خامش کردمی ** گر همو مهلت بدادی یک دمی‌‌

لیک می‌‌گوید بگو هین عیب نیست ** جز تقاضای قضای غیب نیست‌‌

عیب باشد کاو نبیند جز که عیب ** عیب کی بیند روان پاک غیب‌‌ 1995

عیب شد نسبت به مخلوق جهول ** نی به نسبت با خداوند قبول‌‌

کفر هم نسبت به خالق حکمت است ** چون به ما نسبت کنی کفر آفت است‌‌

ور یکی عیبی بود با صد حیات ** بر مثال چوب باشد در نبات‌‌

در ترازو هر دو را یکسان کشند ** ز آن که آن هر دو چو جسم و جان خوشند