بانگ آمد مر عمر را کای عمر ** بنده‌‌ی ما را ز حاجت باز خر

بنده‌‌ای داریم خاص و محترم ** سوی گورستان تو رنجه کن قدم‌‌

ای عمر برجه ز بیت المال عام ** هفت صد دینار در کف نه تمام‌‌

پیش او بر کای تو ما را اختیار ** این قدر بستان کنون معذور دار 2165

این قدر از بهر ابریشم بها ** خرج کن چون خرج شد اینجا بیا

پس عمر ز آن هیبت آواز جست ** تا میان را بهر این خدمت ببست‌‌

سوی گورستان عمر بنهاد رو ** در بغل همیان دوان در جستجو

گرد گورستان دوانه شد بسی ** غیر آن پیر او ندید آن جا کسی‌‌

گفت این نبود دگر باره دوید ** مانده گشت و غیر آن پیر او ندید 2170

گفت حق فرمود ما را بنده‌‌ای است ** صافی و شایسته و فرخنده‌‌ای است‌‌

پیر چنگی کی بود خاص خدا ** حبذا ای سر پنهان حبذا

بار دیگر گرد گورستان بگشت ** همچو آن شیر شکاری گرد دشت‌‌

چون یقین گشتش که غیر پیر نیست ** گفت در ظلمت دل روشن بسی است‌‌

آمد او با صد ادب آن جا نشست ** بر عمر عطسه فتاد و پیر جست‌‌ 2175

مر عمر را دید و ماند اندر شگفت ** عزم رفتن کرد و لرزیدن گرفت‌‌

گفت در باطن خدایا از تو داد ** محتسب بر پیرکی چنگی فتاد

چون نظر اندر رخ آن پیر کرد ** دید او را شرمسار و روی زرد

پس عمر گفتش مترس از من مرم ** کت بشارتها ز حق آورده‌‌ام‌‌

چند یزدان مدحت خوی تو کرد ** تا عمر را عاشق روی تو کرد 2180

پیش من بنشین و مهجوری مساز ** تا به گوشت گویم از اقبال راز

حق سلامت می‌‌کند می‌‌پرسدت ** چونی از رنج و غمان بی‌‌حدت‌‌

نک قراضه‌‌ی چند ابریشم بها ** خرج کن این را و باز اینجا بیا

پیر لرزان گشت چون این را شنید ** دست می‌‌خایید و بر خود می‌‌تپید

بانگ می‌‌زد کای خدای بی‌‌نظیر ** بس که از شرم آب شد بی‌‌چاره پیر 2185

چون بسی بگریست و از حد رفت درد ** چنگ را زد بر زمین و خرد کرد