گر بریزد برگهای این چنار ** برگ بی‌‌برگیش بخشد کردگار

گر نماند از جود در دست تو مال ** کی کند فضل خدایت پای مال‌‌

هر که کارد گردد انبارش تهی ** لیکش اندر مزرعه باشد بهی‌‌

و آن که در انبار ماند و صرفه کرد ** اشپش و موش و حوادث پاک خورد 2240

این جهان نفی است در اثبات جو ** صورتت صفر است در معنات جو

جان شور تلخ پیش تیغ بر ** جان چون دریای شیرین را بخر

ور نمی‌‌دانی شدن زین آستان ** باری از من گوش کن این داستان‌‌

قصه‌‌ی خلیفه که در کرم در زمان خود از حاتم طایی گذشته بود و نظیر خود نداشت‌‌

یک خلیفه بود در ایام پیش ** کرده حاتم را غلام جود خویش‌‌

رایت اکرام و داد افراشته ** فقر و حاجت از جهان برداشته‌‌ 2245

بحر و کان از بخشش‌‌اش صاف آمده ** داد او از قاف تا قاف آمده‌‌

در جهان خاک ابر و آب بود ** مظهر بخشایش وهاب بود

از عطایش بحر و کان در زلزله ** سوی جودش قافله بر قافله‌‌

قبله‌‌ی حاجت در و دروازه‌‌اش ** رفته در عالم به جود آوازه‌‌اش‌‌

هم عجم هم روم هم ترک و عرب ** مانده از جود و سخایش در عجب‌‌ 2250

آب حیوان بود و دریای کرم ** زنده گشته هم عرب زو هم عجم‌‌

قصه‌‌ی اعرابی درویش و ماجرای زن با او به سبب قلت و درویشی‌‌

یک شب اعرابی زنی مر شوی را ** گفت و از حد برد گفت‌‌وگوی را

کاین همه فقر و جفا ما می‌‌کشیم ** جمله عالم در خوشی ما ناخوشیم‌‌

نان‌‌مان نی نان خورشمان درد و رشک ** کوزه‌‌مان نه آبمان از دیده اشک‌‌

جامه‌‌ی ما روز تاب آفتاب ** شب نهالین و لحاف از ماهتاب‌‌ 2255

قرص مه را قرص نان پنداشته ** دست سوی آسمان برداشته‌‌

ننگ درویشان ز درویشی ما ** روز شب از روزی اندیشی ما

خویش و بیگانه شده از ما رمان ** بر مثال سامری از مردمان‌‌

گر بخواهم از کسی یک مشت نسک ** مر مرا گوید خمش کن مرگ و جسک‌‌

مر عرب را فخر غزو است و عطا ** در عرب تو همچو اندر خط خطا 2260

چه غزا ما بی‌‌غزا خود کشته‌‌ایم ** ما به تیغ فقر بی‌‌سر گشته‌‌ایم‌‌