چه غزا ما بی‌‌غزا خود کشته‌‌ایم ** ما به تیغ فقر بی‌‌سر گشته‌‌ایم‌‌

چه عطا ما بر گدایی می‌‌تنیم ** مر مگس را در هوا رگ می‌‌زنیم‌‌

گر کسی مهمان رسد گر من منم ** شب بخسبد قصد دلق او کنم‌‌

مغرور شدن مریدان محتاج به مدعیان مزور و ایشان را شیخ و محتشم و واصل پنداشتن و نقل را از نقد فرق نادانستن و بر بسته را از بر رسته‌‌

بهر این گفتند دانایان به فن ** میهمان محسنان باید شدن‌‌

تو مرید و میهمان آن کسی ** کاو ستاند حاصلت را از خسی‌‌ 2265

نیست چیره چون ترا چیره کند ** نور ندهد مر ترا تیره کند

چون و را نوری نبود اندر قران ** نور کی یابند از وی دیگران‌‌

همچو اعمش کو کند داروی چشم ** چه کشد در چشمها الا که یشم‌‌

حال ما این است در فقر و عنا ** هیچ مهمانی مبا مغرور ما

قحط ده سال ار ندیدی در صور ** چشمها بگشا و اندر ما نگر 2270

ظاهر ما چون درون مدعی ** در دلش ظلمت زبانش شعشعی‌‌

از خدا بویی نه او را نی اثر ** دعویش افزون ز شیث و بو البشر

دیو ننموده و را هم نقش خویش ** او همی‌‌گوید ز ابدالیم و بیش‌‌

حرف درویشان بدزدیده بسی ** تا گمان آید که هست او خود کسی‌‌

خرده گیرد در سخن بر بایزید ** ننگ دارد از درون او یزید 2275

بی‌‌نوا از نان و خوان آسمان ** پیش او ننداخت حق یک استخوان‌‌

او ندا کرده که خوان بنهاده‌‌ام ** نایب حقم خلیفه زاده‌‌ام‌‌

الصلا ساده دلان پیچ پیچ ** تا خورید از خوان جودم سیر هیچ‌‌

سالها بر وعده‌‌ی فردا کسان ** گرد آن در گشته فردا نارسان‌‌

دیر باید تا که سر آدمی ** آشکارا گردد از بیش و کمی‌‌ 2280

زیر دیوار بدن گنج است یا ** خانه‌‌ی مار است و مور و اژدها

چون که پیدا گشت کاو چیزی نبود ** عمر طالب رفت آگاهی چه سود

در بیان آن که نادر افتد که مریدی در مدعی مزور اعتقاد به صدق ببندد که او کسی است و بدین اعتقاد به مقامی برسد که شیخش در خواب ندیده باشد و آب و آتش او را گزند نکند و شیخش را گزند کند و لیکن به نادر نادر

لیک نادر طالب آید کز فروغ ** در حق او نافع آید آن دروغ‌‌

او به قصد نیک خود جایی رسد ** گر چه جان پنداشت و آن آمد جسد

چون تحری در دل شب قبله را ** قبله نی و آن نماز او روا 2285