همچو اسماعیل پیشش سر بنه ** شاد و خندان پیش تیغش جان بده‌‌

تا بماند جانت خندان تا ابد ** همچو جان پاک احمد با احد

عاشقان جام فرح آن گه کشند ** که به دست خویش خوبانشان کشند

شاه آن خون از پی شهوت نکرد ** تو رها کن بد گمانی و نبرد 230

تو گمان بردی که کرد آلودگی ** در صفا غش کی هلد پالودگی‌‌

بهر آن است این ریاضت وین جفا ** تا بر آرد کوره از نقره جفا

بهر آن است امتحان نیک و بد ** تا بجوشد بر سر آرد زر زبد

گر نبودی کارش الهام اله ** او سگی بودی دراننده نه شاه‌‌

پاک بود از شهوت و حرص و هوا ** نیک کرد او لیک نیک بد نما 235

گر خضر در بحر کشتی را شکست ** صد درستی در شکست خضر هست‌‌

وهم موسی با همه نور و هنر ** شد از آن محجوب، تو بی‌‌پر مپر

آن گل سرخ است تو خونش مخوان ** مست عقل است او تو مجنونش مخوان‌‌

گر بدی خون مسلمان کام او ** کافرم گر بردمی من نام او

می‌‌بلرزد عرش از مدح شقی ** بد گمان گردد ز مدحش متقی‌‌ 240

شاه بود و شاه بس آگاه بود ** خاص بود و خاصه‌‌ی الله بود

آن کسی را کش چنین شاهی کشد ** سوی بخت و بهترین جاهی کشد

گر ندیدی سود او در قهر او ** کی شدی آن لطف مطلق قهر جو

بچه می‌‌لرزد از آن نیش حجام ** مادر مشفق در آن غم شاد کام‌‌

نیم جان بستاند و صد جان دهد ** آن چه در وهمت نیاید آن دهد 245

تو قیاس از خویش می‌‌گیری و لیک ** دور دور افتاده‌‌ای بنگر تو نیک‌‌

حکایت بقال و طوطی و روغن ریختن طوطی در دکان‌‌

بود بقالی و وی را طوطیی ** خوش نوایی سبز و گویا طوطیی‌‌

بر دکان بودی نگهبان دکان ** نکته گفتی با همه سوداگران‌‌

در خطاب آدمی ناطق بدی ** در نوای طوطیان حاذق بدی‌‌

جست از سوی دکان سویی گریخت ** شیشه‌‌های روغن گل را بریخت‌‌ 250

از سوی خانه بیامد خواجه‌‌اش ** بر دکان بنشست فارغ خواجه‌‌وش‌‌