شاه بود و شاه بس آگاه بود ** خاص بود و خاصه‌‌ی الله بود

آن کسی را کش چنین شاهی کشد ** سوی بخت و بهترین جاهی کشد

گر ندیدی سود او در قهر او ** کی شدی آن لطف مطلق قهر جو

بچه می‌‌لرزد از آن نیش حجام ** مادر مشفق در آن غم شاد کام‌‌

نیم جان بستاند و صد جان دهد ** آن چه در وهمت نیاید آن دهد 245

تو قیاس از خویش می‌‌گیری و لیک ** دور دور افتاده‌‌ای بنگر تو نیک‌‌

حکایت بقال و طوطی و روغن ریختن طوطی در دکان‌‌

بود بقالی و وی را طوطیی ** خوش نوایی سبز و گویا طوطیی‌‌

بر دکان بودی نگهبان دکان ** نکته گفتی با همه سوداگران‌‌

در خطاب آدمی ناطق بدی ** در نوای طوطیان حاذق بدی‌‌

جست از سوی دکان سویی گریخت ** شیشه‌‌های روغن گل را بریخت‌‌ 250

از سوی خانه بیامد خواجه‌‌اش ** بر دکان بنشست فارغ خواجه‌‌وش‌‌

دید پر روغن دکان و جامه چرب ** بر سرش زد گشت طوطی کل ز ضرب‌‌

روزکی چندی سخن کوتاه کرد ** مرد بقال از ندامت آه کرد

ریش بر می‌‌کند و می‌‌گفت ای دریغ ** کافتاب نعمتم شد زیر میغ‌‌

دست من بشکسته بودی آن زمان ** که زدم من بر سر آن خوش زبان‌‌ 255

هدیه‌‌ها می‌‌داد هر درویش را ** تا بیابد نطق مرغ خویش را

بعد سه روز و سه شب حیران و زار ** بر دکان بنشسته بد نومید وار

می‌‌نمود آن مرغ را هر گون شگفت ** تا که باشد کاندر آید او بگفت‌‌

جولقیی سر برهنه می‌‌گذشت ** با سر بی‌‌مو چو پشت طاس و طشت‌‌

طوطی اندر گفت آمد در زمان ** بانگ بر درویش زد که هی فلان‌‌ 260

از چه ای کل با کلان آمیختی ** تو مگر از شیشه روغن ریختی‌‌

از قیاسش خنده آمد خلق را ** کو چو خود پنداشت صاحب دلق را

کار پاکان را قیاس از خود مگیر ** گر چه ماند در نبشتن شیر و شیر

جمله عالم زین سبب گمراه شد ** کم کسی ز ابدال حق آگاه شد

همسری با انبیا برداشتند ** اولیا را همچو خود پنداشتند 265