گفت پیغمبر که حق فرموده است ** من نگنجم هیچ در بالا و پست‌‌

در زمین و آسمان و عرش نیز ** من نگنجم این یقین دان ای عزیز

در دل مومن بگنجم ای عجب ** گر مرا جویی در آن دلها طلب‌‌ 2655

گفت ادخل فی عبادی تلتقی ** جنة من رؤیتی یا متقی‌‌

عرش با آن نور با پهنای خویش ** چون بدید آن را برفت از جای خویش‌‌

خود بزرگی عرش باشد بس مدید ** لیک صورت کیست چون معنی رسید

هر ملک می‌‌گفت ما را پیش از این ** الفتی می‌‌بود بر گرد زمین‌‌

تخم خدمت بر زمین می‌‌کاشتیم ** ز آن تعلق ما عجب می‌‌داشتیم‌‌ 2660

کاین تعلق چیست با این خاکمان ** چون سرشت ما بده ست از آسمان‌‌

الف ما انوار با ظلمات چیست ** چون تواند نور با ظلمات زیست‌‌

آدما آن الف از بوی تو بود ** ز آن که جسمت را زمین بد تار و پود

جسم خاکت را از اینجا بافتند ** نور پاکت را در اینجا یافتند

این که جان ما ز روحت یافته ست ** پیش پیش از خاک آن می‌‌تافته ست‌‌ 2665

در زمین بودیم و غافل از زمین ** غافل از گنجی که در وی بد دفین‌‌

چون سفر فرمود ما را ز آن مقام ** تلخ شد ما را از آن تحویل کام‌‌

تا که حجتها همی‌‌گفتیم ما ** که بجای ما کی آید ای خدا

نور این تسبیح و این تهلیل را ** می‌‌فروشی بهر قال و قیل را

حکم حق گسترد بهر ما بساط ** که بگویید از طریق انبساط 2670

هر چه آید بر زبانتان بی‌‌حذر ** همچو طفلان یگانه با پدر

ز آن که این دمها چه گر نالایق است ** رحمت من بر غضب هم سابق است‌‌

از پی اظهار این سبق ای ملک ** در تو بنهم داعیه‌‌ی اشکال و شک‌‌

تا بگویی و نگیرم بر تو من ** منکر حلمم نیارد دم زدن‌‌

صد پدر صد مادر اندر حلم ما ** هر نفس زاید در افتد در فنا 2675

حلم ایشان کف بحر حلم ماست ** کف رود آید ولی دریا به جاست‌‌

خود چه گویم پیش آن در این صدف ** نیست الا کف کف کف کف‌‌