ز آن که این دمها چه گر نالایق است ** رحمت من بر غضب هم سابق است‌‌

از پی اظهار این سبق ای ملک ** در تو بنهم داعیه‌‌ی اشکال و شک‌‌

تا بگویی و نگیرم بر تو من ** منکر حلمم نیارد دم زدن‌‌

صد پدر صد مادر اندر حلم ما ** هر نفس زاید در افتد در فنا 2675

حلم ایشان کف بحر حلم ماست ** کف رود آید ولی دریا به جاست‌‌

خود چه گویم پیش آن در این صدف ** نیست الا کف کف کف کف‌‌

حق آن کف حق آن دریای صاف ** که امتحانی نیست این گفت و نه لاف‌‌

از سر مهر و صفاء است و خضوع ** حق آن کس که بدو دارم رجوع‌‌

گر به پیشت امتحان است این هوس ** امتحان را امتحان کن یک نفس‌‌ 2680

سر مپوشان تا پدید آید سرم ** امر کن تو هر چه بر وی قادرم‌‌

دل مپوشان تا پدید آید دلم ** تا قبول آرم هر آن چه قابلم‌‌

چون کنم در دست من چه چاره است ** در نگر تا جان من چه کاره است‌‌

تعیین کردن زن طریق طلب روزی کدخدای خود را و قبول کردن او

گفت زن یک آفتابی تافته ست ** عالمی زو روشنایی یافته ست‌‌

نایب رحمان خلیفه‌‌ی کردگار ** شهر بغداد است از وی چون بهار 2685

گر بپیوندی بدان شه شه شوی ** سوی هر ادبار تا کی می‌‌روی‌‌

همنشینی مقبلان چون کیمیاست ** چون نظرشان کیمیایی خود کجاست‌‌

چشم احمد بر ابو بکری زده ** او ز یک تصدیق صدیق آمده‌‌

گفت من شه را پذیرا چون شوم ** بی‌‌بهانه سوی او من چون روم‌‌

نسبتی باید مرا یا حیلتی ** هیچ پیشه راست شد بی‌‌آلتی‌‌ 2690

همچو آن مجنون که بشنید از یکی ** که مرض آمد به لیلی اندکی‌‌

گفت آوه بی‌‌بهانه چون روم ** ور بمانم از عیادت چون شوم‌‌

لیتنی کنت طبیبا حاذقا ** کنت أمشی نحو لیلی سابقا

قل تعالوا گفت حق ما را بدان ** تا بود شرم اشکنی ما را نشان‌‌

شب پران را گر نظر و آلت بدی ** روزشان جولان و خوش حالت بدی‌‌ 2695

گفت چون شاه کرم میدان رود ** عین هر بی‌‌آلتی آلت شود