از دم و دمگاه شیرم دم گرفت ** دمگه او دمگهم محکم گرفت‌‌

شیر بی‌‌دم باش گو ای شیر ساز ** که دلم سستی گرفت از زخم گاز

جانب دیگر گرفت آن شخص زخم ** بی‌‌محابا بی‌‌مواسا بی‌‌ز رحم‌‌

بانگ کرد او کاین چه اندام است از او ** گفت این گوش است ای مرد نکو

گفت تا گوشش نباشد ای حکیم ** گوش را بگذار و کوته کن گلیم‌‌ 2995

جانب دیگر خلش آغاز کرد ** باز قزوینی فغان را ساز کرد

کاین سوم جانب چه اندام است نیز ** گفت این است اشکم شیر ای عزیز

گفت تا اشکم نباشد شیر را ** چه شکم باید نگار سیر را

خیره شد دلاک و بس حیران بماند ** تا به دیر انگشت در دندان بماند

بر زمین زد سوزن از خشم اوستاد ** گفت در عالم کسی را این فتاد 3000

شیر بی‌‌دم و سر و اشکم که دید ** این چنین شیری خدا خود نافرید

ای برادر صبر کن بر درد نیش ** تا رهی از نیش نفس گبر خویش‌‌

کان گروهی که رهیدند از وجود ** چرخ و مهر و ماهشان آرد سجود

هر که مرد اندر تن او نفس گبر ** مر و را فرمان برد خورشید و ابر

چون دلش آموخت شمع افروختن ** آفتاب او را نیارد سوختن‌‌ 3005

گفت حق در آفتاب منتجم ** ذکر تزاور کذا عن کهفهم‌‌

خار جمله لطف چون گل می‌‌شود ** پیش جزوی کاو سوی کل می‌‌رود

چیست تعظیم خدا افراشتن ** خویشتن را خوار و خاکی داشتن‌‌

چیست توحید خدا آموختن ** خویشتن را پیش واحد سوختن‌‌

گر همی‌‌خواهی که بفروزی چو روز ** هستی همچون شب خود را بسوز 3010

هستی‌‌ات در هست آن هستی نواز ** همچو مس در کیمیا اندر گداز

در من و ما سخت کرده ستی دو دست ** هست این جمله‌‌ی خرابی از دو هست‌‌

رفتن گرگ و روباه در خدمت شیر به شکار

شیر و گرگ و روبهی بهر شکار ** رفته بودند از طلب در کوهسار

تا به پشت همدگر بر صیدها ** سخت بر بندند بار قیدها

هر سه با هم اندر آن صحرای ژرف ** صیدها گیرند بسیار و شگرف‌‌ 3015