روبه آن دم بر زبان صد شکر راند ** که مرا شیر از پی آن گرگ خواند

روبه آن دم بر زبان صد شکر راند ** که مرا شیر از پی آن گرگ خواند 3115

گر مرا اول بفرمودی که تو ** بخش کن این را که بردی جان از او

پس سپاس او را که ما را در جهان ** کرد پیدا از پس پیشینیان‌‌

تا شنیدیم آن سیاستهای حق ** بر قرون ماضیه اندر سبق‌‌

تا که ما از حال آن گرگان پیش ** همچو روبه پاس خود داریم بیش‌‌

امت مرحومه زین رو خواندمان ** آن رسول حق و صادق در بیان‌‌ 3120

استخوان و پشم آن گرگان عیان ** بنگرید و پند گیرید ای مهان‌‌

عاقل از سر بنهد این هستی و باد ** چون شنید انجام فرعونان و عاد

ور بننهد دیگران از حال او ** عبرتی گیرند از اضلال او

تهدید کردن نوح علیه السلام مر قوم را که با من مپیچید که من رو پوشم در میان پس به حقیقت با خدای می‌‌پیچید ای مخذولان‌‌

گفت نوح ای سرکشان من من نی‌‌ام ** من ز جان مرده به جانان می‌‌زی‌‌ام‌‌

چون بمردم از حواس بو البشر ** حق مرا شد سمع و ادراک و بصر 3125

چون که من من نیستم این دم ز هوست ** پیش این دم هر که دم زد کافر اوست‌‌

هست اندر نقش این روباه شیر ** سوی این روبه نشاید شد دلیر

گر ز روی صورتش می‌‌نگروی ** غره‌‌ی شیران از او می‌‌نشنوی‌‌

گر نبودی نوح را از حق یدی ** پس جهانی را چرا بر هم زدی‌‌

صد هزاران شیر بود او در تنی ** او چو آتش بود و عالم خرمنی‌‌ 3130

چون که خرمن پاس عشر او نداشت ** او چنان شعله بر آن خرمن گماشت‌‌

هر که او در پیش این شیر نهان ** بی‌‌ادب چون گرگ بگشاید دهان‌‌

همچو گرگ آن شیر بردراندش ** فانتقمنا منهم بر خواندش‌‌

زخم یابد همچو گرگ از دست شیر ** پیش شیر ابله بود کاو شد دلیر

کاشکی آن زخم بر تن آمدی ** تا بدی کایمان و دل سالم بدی‌‌ 3135

قوتم بگسست چون اینجا رسید ** چون توانم کرد این سر را پدید

همچو آن روبه کم اشکم کنید ** پیش او روباه بازی کم کنید

جمله ما و من به پیش او نهید ** ملک ملک اوست ملک او را دهید

چون فقیر آیید اندر راه راست ** شیر و صید شیر خود آن شماست‌‌