چون زند او نقد ما را بر محک ** پس یقین را باز داند او ز شک‌‌

چون شود جانش محک نقدها ** پس ببیند قلب را و قلب را

نشاندن پادشاهان صوفیان عارف را پیش روی خویش تا چشمشان بدیشان روشن شود

پادشاهان را چنان عادت بود ** این شنیده باشی ار یادت بود 3150

دست چپشان پهلوانان ایستند ** ز آنکه دل پهلوی چپ باشد ببند

مشرف و اهل قلم بر دست راست ** ز آن که علم و خط و ثبت آن دست راست‌‌

صوفیان را پیش رو موضع دهند ** کاینه‌‌ی جان‌‌اند و ز آیینه بهند

سینه صیقلها زده در ذکر و فکر ** تا پذیرد آینه‌‌ی دل نقش بکر

هر که او از صلب فطرت خوب زاد ** آینه در پیش او باید نهاد 3155

عاشق آیینه باشد روی خوب ** صیقل جان آمد و تقوی القلوب‌‌

آمدن مهمان پیش یوسف علیه السلام و تقاضا کردن یوسف از او تحفه و ارمغان‌‌

آمد از آفاق یار مهربان ** یوسف صدیق را شد میهمان‌‌

کآشنا بودند وقت کودکی ** بر وساده‌‌ی آشنایی متکی‌‌

یاد دادش جور اخوان و حسد ** گفت کان زنجیر بود و ما اسد

عار نبود شیر را از سلسله ** نیست ما را از قضای حق گله‌‌ 3160

شیر را بر گردن ار زنجیر بود ** بر همه زنجیر سازان میر بود

گفت چون بودی ز زندان و ز چاه ** گفت همچون در محاق و کاست ماه‌‌

در محاق ار ماه نو گردد دو تا ** نی در آخر بدر گردد بر سما

گر چه دردانه به هاون کوفتند ** نور چشم و دل شد و بیند بلند

گندمی را زیر خاک انداختند ** پس ز خاکش خوشه‌‌ها بر ساختند 3165

بار دیگر کوفتندش ز آسیا ** قیمتش افزود و نان شد جان فزا

باز نان را زیر دندان کوفتند ** گشت عقل و جان و فهم هوشمند

باز آن جان چون که محو عشق گشت ** يعجب الزراع آمد بعد کشت‌‌

این سخن پایان ندارد باز گرد ** تا که با یوسف چه گفت آن نیک مرد

بعد قصه گفتنش گفت ای فلان ** هین چه آوردی تو ما را ارمغان‌‌ 3170

بر در یاران تهی دست ای فتی ** هست چون بی‌‌گندمی در آسیا

حق تعالی خلق را گوید به حشر ** ارمغان کو از برای روز نشر