عار نبود شیر را از سلسله ** نیست ما را از قضای حق گله‌‌

عار نبود شیر را از سلسله ** نیست ما را از قضای حق گله‌‌ 3160

شیر را بر گردن ار زنجیر بود ** بر همه زنجیر سازان میر بود

گفت چون بودی ز زندان و ز چاه ** گفت همچون در محاق و کاست ماه‌‌

در محاق ار ماه نو گردد دو تا ** نی در آخر بدر گردد بر سما

گر چه دردانه به هاون کوفتند ** نور چشم و دل شد و بیند بلند

گندمی را زیر خاک انداختند ** پس ز خاکش خوشه‌‌ها بر ساختند 3165

بار دیگر کوفتندش ز آسیا ** قیمتش افزود و نان شد جان فزا

باز نان را زیر دندان کوفتند ** گشت عقل و جان و فهم هوشمند

باز آن جان چون که محو عشق گشت ** يعجب الزراع آمد بعد کشت‌‌

این سخن پایان ندارد باز گرد ** تا که با یوسف چه گفت آن نیک مرد

بعد قصه گفتنش گفت ای فلان ** هین چه آوردی تو ما را ارمغان‌‌ 3170

بر در یاران تهی دست ای فتی ** هست چون بی‌‌گندمی در آسیا

حق تعالی خلق را گوید به حشر ** ارمغان کو از برای روز نشر

جئتمونا و فرادی بی‌‌نوا ** هم بدان سان که خلقناکم کذا

هین چه آوردید دست آویز را ** ارمغانی روز رستاخیز را

یا امید باز گشتنتان نبود ** وعده‌‌ی امروز باطلتان نمود 3175

وعده‌‌ی مهمانی‌‌اش را منکری ** پس ز مطبخ خاک و خاکستر بری‌‌

ور نه‌‌ای منکر چنین دست تهی ** در در آن دوست چون پا می‌‌نهی‌‌

اندکی صرفه بکن از خواب و خور ** ارمغان بهر ملاقاتش ببر

شو قلیل النوم مما یهجعون ** باش در اسحار از یستغفرون‌‌

اندکی جنبش بکن همچون جنین ** تا ببخشندت حواس نور بین‌‌ 3180

وز جهان چون رحم بیرون روی ** از زمین در عرصه‌‌ی واسع شوی‌‌

آن که ارض الله واسع گفته‌‌اند ** عرصه‌‌ای دان کانبیا در رفته‌‌اند

دل نگردد تنگ ز آن عرصه‌‌ی فراخ ** نخل تر آن جا نگردد خشک شاخ‌‌

حاملی تو مر حواست را کنون ** کند و مانده می‌‌شوی و سر نگون‌‌